Υποκείμενος φόβος, που έχει την αφετηρία του ακόμα και στην ώρα του μυστηρίου του γάμου. Ντύνεται εκείνη στα λευκά της και περιμένει πεισματικά τη φράση του ιερέα για να πατήσει το πόδι του μελλοντικού της συζύγου.
Να αφορίσει τον φόβο, πριν αυτός ανέβει τα σκαλιά του σπιτικού της. Αν καταφέρει να του το πατήσει ακούγονται τα γέλια των υπολοίπων σαν να χλευάζουν την ίδια πως τελικά στην πράξη θα φανεί αδύναμη ή ακόμα και εκείνον σαν να του λένε πως δεν είσαι "άντρας". Παρερμηνείες πριν ακόμα το ζευγάρι βγει παντρεμένο από τον ναό. Και όλα αυτά γιατί η κοινωνία υποστηρίζει αυτόν τον φόβο.
Οι γονείς κάποιων οικογενειών ακόμα και σήμερα μαθαίνουν στον γιο να είναι "άντρας", να υποτιμά τη γυναίκα, να την ελέγχει και να την εξουσιάζει και από την άλλη διδάσκουν στην κόρη τον ρόλο της " καλής συζύγου", να υπομένει, να ανέχεται, να σιωπά. Το πάτημα του ποδιού είναι για εκείνη η σιωπηλή επανάσταση μπροστά σε όλους. Μια άνευρη εξέγερση απέναντι στο κατεστημένο του φόβου χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Γιατί η επανάσταση έχει λόγο, έχει ορμή, έχει δράση και ανάγκη για ελευθερία. Ελευθερία από κάθε ταπείνωση και από κάθε κακοποίηση.
Μια σχέση,. ένας γάμος δεν είναι αρένα για την ανάδειξη του ισχυρού, είναι ένας κοινός αγώνας για να αναδειχτεί το μαζί με αμοιβαίο σεβασμό. Ας κατανοήσουμε λοιπόν καλύτερα τη φράση στο μυστήριο του γάμου που δε μιλά για φόβο, αλλά για σεβασμό («φοβούμαι» δε σημαίνει στο αποστολικό ανάγνωσμα φοβάμαι, αλλά σέβομαι) και ας κοιτάξουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας διδάσκοντάς τα πως να θέτουν όρια στον εαυτό τους, αλλά και στους άλλους, για να σταματήσουν όχι μόνο οι γυναικοκτονίες, αλλά οι εγκληματικές κοινωνίες και κουλτούρες, στις οποίες μεγαλώνουν.
Νίκα Χαρά - Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πιστοποιημένο μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής
Πιστοποιημένο μέλος της European Association For Counselling
