Ανατέλλει αστική η σελήνη μέσα από κάδους, κεραίες και κουρασμένα αισθήματα.

Εναέρια σύρματα τη διαιρούν, τη χαράσσουν, στρεβλώνουν το σχήμα της.

Σκοντάφτει σε τέντες, σε στύλους, σε υπάρξεις αιωρούμενες.

Την προϋπαντούν αυταπάτες, ειρκτές, δεσμώτες σκυλιά σε ασφυκτικά διαμερίσματα.

Επαναστατημένες ψυχές σπαρταρούν για το θαύμα, που ποτέ δεν κομίζει.

Τα λόγια και οι ανάσες, που στο φως της προδόθηκαν, λεηλατημένα εξαργυρώνονται στων πανσελήνων την έξαρση. Σελήνη της πόλης, που πρώτα τρεμόπαιξες στους νοητούς του Αιγαίου ορίζοντες, πόσο πολύ μου θυμίζεις της ζωής μου τα ανέφικτα.

Σα γυναίκα που την έκσταση αλλού αφού γνώρισε, στις βεβαιότητες μιας πόλης νωρίς ξεπουλήθηκε..