Οι μόνοι νεκροί εδώ μέσα είναι ο χρόνος και το Εγώ. Ίσως και εγώ. Μοιράζομαι μαζί τους μια ιδιότυπη παράλληλη πραγματικότητα, ένα ενωτικό παρόν: Είμαστε τώρα εδώ, όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, την ίδια στιγμή, ανεξάρτητα από δημογραφικά, ιδιότητες συμβατικότητες ...

Όσο πιο καθαγιασμένος είναι ο ναός, της γνώσης, της θρησκείας, της πολιτικής, τόσο περισσότερο εξαχρειωμένα είναι τα ζιζάνια και οι ξενιστές, που τον παρασιτούν. Όσο πιο βαρύγδουπες οι λέξεις, που εκστομίζονται, στα λατρευτικά, στην επιστήμη, στη δημοκρατία, τ...

Μύθοι, ιστορίες, θρύλοι, διηγήσεις, ήθη και έθιμα αποτελούν τα άτυπα στοιχεία κάθε έθνους, που επιθυμεί να διαιωνίσει στο χρόνο την ταυτότητα, τη συνεισφορά και το στίγμα του. Όχι για να κυριαρχήσει, αλλά για να επιβιώσει είτε ως μνήμη είτε ως θετική επιρροή...

Ψηλά μου έμαθαν πως βρίσκονται οι αξίες. Στα δύσβατα σε προσμένει το τέλειο, τα ιδανικό. Αισθήσεις απρόσιτες και κόσμοι μαγεμένοι. Αέναοι πόθοι, δοξασίες λυτρωτικές Εκεί, πάνω από όλους, όσα πρέπει ν' αγαπήσεις. Εκεί, πέρα απ' το χρόνο, το κακό και τη φθορά....

Εξαπατά προσποιούμενο πως είναι η μόνη πραγματικότητα. Παρασύρει, καθώς μοιάζει αμετάβλητο, σταθερό, απαιτητικό, αδιαπραγμάτευτο και ενιαίο. Αιτία και αποτέλεσμα, τιμητής του παρελθόντος και προάγγελος του μέλλοντος, επιβάλλ...

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους, που νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα, επειδή πρόσκαιρα η ζωή τους θάμπωσε με ελάχιστα ψιχία ισχύος.. και σε εκείνους που εζήλωσαν την μωρία τους και έρπουν δίπλα τους.. Γιατί η επίγνωση του θανάτου τις πράξεις και τους ανθρώπου...

Νεκροστολίσαμε τους αγαπημένους με έθιμα προσευχές, ιεροτελεστίες, κτερίσματα και υποκριθήκαμε πως κάτι από εκείνους διαφυλάξαμε κοντά μας. Εξανθρωπίσαμε το θάνατο με ξόρκια και θρήνους με παρακάλια και δέηση, για να μην μας τρομάζει η απειλή και η παντοτινή ...

..Προσπάθησα επίμονα να μάθω τις φρικτές λεπτομέρειες των στιγμών, που ανέτρεψαν την ψυχική μου αμεριμνησία και μας πρόσδεσαν σε έναν νοσηρό στροβιλισμό, που θα μας αποψίλωνε μέχρι τα ακρότατα όρια μας.    Την ανάγκασα να τις διηγείται ξανά και ξαν...

Τα ωραιότερα βιβλία γράφονται όχι για να εντυπωσιάζουν τους ζωντανούς, αλλά για να τα ακούνε οι πεθαμένοι.Τα πιο υπέροχα βιβλία ανασταίνουν τις μνήμες, που πέρασαν, με πνοές ανεξίτηλων πόνων.Κι οι συγγραφείς δεύρο έξω προστάζουνε στη φρίκη, που οι αιώνες θωπ...

Κάθε μέρα σου έλεγα πως σ´αγαπώ πιο πολύ από όλες τις προηγούμενες. Κι έτσι, ξέροντας πως κάθε επόμενη, θα με βγάζει πάντα ψεύτη, βάσισα την αγάπη μας σε ένα ψέμα, που όσο ίσχυε, προσδιόριζε τη δύναμη του έρωτα μας. Στράτος Παπάνης ...

Τίποτα δε γίνεται αιώνιο, αν δεν μεσολαβήσει ένας θάνατος. Επειδή όλα τα αέναα προϋποθέτουν το τέλος πολύ περισσότερο από ό τι τη γέννηση. Έτσι τα νεκρά διαφυλάττουν για πάντα άσπιλα όσα υπήρξαν, καταργώντας τη μεταβολή τους. Γι αυτό πέθανε η αγάπη μας, για...

Κάθε δικαίωμα, που δεν κερδήθηκε ή βελτιώθηκε με προσωπικό αγώνα και μέτρο είναι καταχρηστικό και σας χαρίστηκε από τους ανθρώπους, που στερήθηκαν ή έδωσαν μάχες για αυτό. Σας μεταβιβάστηκε επίσης και από τα μέλη μιας κοινωνίας, που από ανάγκη ή ευαισθησία τ...

Εκείνη τη στιγμή χάνεται το δίκαιο, ακριβώς μόλις η δικαιοσύνη αποδοθεί. Σαν την αγάπη που αυτομολεί, αμέσως μόλις από κάποιον κερδηθεί. Επειδή γέρνει προς τους ηττημένους η πλάστιγγα, έτσι που η ανισότητα να κυοφορήσει τη νεα εξέλιξη. Στράτος.Παπάνης...

Αργά καταλάβαμε πως η πραγματικότητα και οι αισθήσεις δεν ήταν παρά η πρόφαση, για να μπορούν να έχουν εικόνα και ήχο και μυρωδιά και γεύση και υφή, οι ιδέες και ο άυλος κόσμος που κουβαλούσαμε μέσα μας. Γιατί ο νους, αμάθητος καθώς ήταν στα γήινα, επινόησε τ...

Λένε πως μια φορά κάθε χιλιάδες χρόνια βαριέται ο Θεός την τόση αρμονία και την τάξη. Ξεχνά για λίγο η καρδιά Του τη Δικαιοσύνη και τη Σοφία, επειδή μεθά με το κρασί της Αγάπης. Κι όλοι γνωρίζουν πως στο μεθύσι αυτό η παραζάλη σε κάνει να αγαπάς εξίσου το ...

Αν σε όλη την υφήλιο οι κακεντρεχείς και ανόητοι υπερισχύουν μέσω ιδιαίτερων και απροσμάχητων τεχνασμάτων, στην Ελλάδα έχουν βρει ασφαλέστερο καταφύγιο, επειδή η υποκρισία στέκεται αρωγός στην απύθμενη κομπορρημοσύνη και αμετροέπεια τους. Μια ιδιαίτερη μηχαν...

Δεν ήταν μακρινός ο Παράδεισος.. Έμοιαζε με τη χθεσινή, χαμένη μας καθημερινότητα, και με τις ευχές των αγαπημένων, που αφήσαμε να τους κατασπαράξει ο χρόνος. Και η αμαρτία που πληρώσαμε δεν ήταν επειδή καταχραστήκαμε το απαγορευμένο ξύλο της ζωής ή της γνώσ...

Κάποτε υπήρχε μια ανάμνηση, η οποία κατοικούσε στις καρδιές και στο νου των ανθρώπων, που την έζησαν. Παλλόταν σαν σκίρτημα, αφού είχε ντυθεί τη λάμψη των γεγονότων και των συναισθημάτων, που προκάλεσε. Και ήταν πολύτιμη σαν επιφώνημα, πο...

Δεν ερωτευόμασταν ποτέ μια γυναίκα, αλλά τον κόσμο της, που έδινε την απόχρωση στον δικό μας. Γι'αυτό όταν έφτανε το τέλος, δεν ξέραμε αν λυπόμασταν για τη γη που χάναμε ή για το χρώμα που έδυε στη ζωή μας..   Ευστράτιος Παπάνης...

Μια μάσκα, που να κόβει την ανάσα μου.Ασπίδα να με κρύβει από άλλους κι από μένα.Από ιούς, από προθέσεις, από βλέμματαΣτα σωθικά μου διοξείδιο να εγχέει,και απόγνωση ειρκτής απρόσωπης.Μια μάσκα προστασία από τα αόρατα,αόρατο στον κόσμο κάνοντας με.Προκάλυμμα...

Οι πιο μεγάλοι έρωτες ήταν δημιουργήματα της στιγμής, Τότε που η καρδιά αποφάσιζε να δώσει μορφή στο παρελθόν, έτσι που να μην σφαδάζει, πεθαίνοντας στη λήθη. Οι πιο μεγάλες έρωτες ήρθαν ύπουλα και σιγανά, κρυμμένοι πίσω από μια χιλιοειπωμένη λέξη και έν...