…Γιατί κάθε υπέρβαση τρέφεται με την διακύβευση όσων αγαπάμε…
Κατάπινε η καθημερινότητα τα όνειρα, καθώς βαρυγκομούσαν, γιατί δεν ήξεραν πως κανονικές ονομάζαμε τις μέρες, που δεν είχαν ακόμη υποψιαστεί το θάνατο.
Σαν τις μακρινές αστραπές στον ορίζοντα, χωρίς τη βροντή, χωρίς το δέος, μόνο σαν ένα φανταχτερό θέαμα. Σαν προσδοκία ή σαν ανεξαργύρωτος φόβος μιας λάμψης που προιδέαζε, δίχως να απειλεί ή να διασώζει:
Κάπου στα βάθη έχει ξεσπάσει καταιγίδα, είπες, Αλλά όχι σε μας..όχι ακόμη..τίποτα που να στροβιλίζει ή να νοηματοδοτεί τις ζωές μας.
Κι έτσι ανεχόμασταν τις σιγανές στιγμές, τα συναισθήματα, που βαριεστημένα από την επανάληψη, φαντασιώνονταν εξάρσεις, πέρα από τις αντοχές τους
Γιατί κάθε υπέρβαση τρέφεται με την διακύβευση όσων αγαπάμε.
Γιατί σοφία είναι να γνωρίζεις πως έχεις όρια παρά να ενδίδεις στις αυταπάτες του ασύνορου.
Όμως οι κατακλυσμοί, που θα έφερναν το τέλος, ήδη δυνάμωναν στα παράθυρα και η βοή τους σκέπαζε κιόλας τη φωνή μας.
Μα εμείς καθώς τρέχαμε στους πλημμυρισμένους δρόμους, περνούσαμε κάτω από τη σήραγγα των ψευδαισθήσεων μας, παριστάνοντας πως δεν τρομάζαμε από το χείμαρρο, που αλυχτούσε στο τέλος της
Ευστράτιος Παπάνης
