Υπάρχουν κάποιοι καπηλευτές των ιδιοτήτων τους και παραχαράκτες των αδυναμιών τους, που δε διστάζουν να επικαλεστούν νόσημα, αναπηρία, μειονεξία ή κακοδαιμονία, για να κερδίσουν θέσεις, να εκλεγούν σε αξιώματα, να πείσουν ότι εξαιτίας των κοινωνικών ανισοτήτων που υφίσταται η ομάδα τους, οι ίδιοι πρέπει να τις εξαργυρώσουν με εύνοια και ειδική μεταχείριση.
Έτσι γίνονται προϊστάμενοι, βουλευτές, δημοσιογράφοι, τιμητές των πάντων, επηρμένοι, σιχαμεροί και σφουγγοκωλάριοι, λαοπλάνοι, που τίποτα ουσιαστικό δεν προσφέρουν στα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού, επειδή ακριβώς επιθυμούν τη διαιώνιση της αδικίας, για να κερδίζουν από αυτή, ως επαγγελματίες αδύναμοι. Αγνοούν, όμως, ότι οι πραγματικά αναξιοπαθούντες έχουν τόσο βαθιά υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό, που διεκδικούν όσα τους αναλογούν, χωρίς ποτέ υποκριτικά και ανέντιμα να εκμεταλλεύονται ή να διαλαλούν την πραμάτεια των παθών τους στα πανηγύρια των αφελών ακολούθων τους. Όμως η τιμή είναι έννοια άγνωστη στους υπόδουλους της κολακείας και των συμφερόντων.
Στράτος Παπάνης
