Η ηθική μιας κοινωνίας μοιάζει με την αρμονία, που επιτυγχάνει το κοινό της συναυλίας, όταν τραγουδά: Όλες οι αποχρώσεις των ήχων, ορθές και παράφωνες, βαθύφωνες, βαρύτονες, μεσόφωνες και υψίφωνες αναμιγνύονται, έτσι ώστε ο μέσος όρος να διασώζει τα προσχήματα και να καλύπτει τα φάλτσα, ως ένας μηχανισμός αυτορρύθμισης.
Αρκούν, όμως, τα υποκριτικά ουρλιαχτά των διεφθαρμένων στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στον τύπο, σε κάθε έκφανση του συστήματος, η συνένοχη σιωπή των αδιάφορων και η ανοχή των καλών, ώστε να μετατρέπεται το τραγούδι του κόσμου σε κακόηχο κονσέρτο και θλιβερή σκευωρία.
Στράτος Παπάνης
