Τα χρόνια έσβησαν τα λόγια από τις προσευχές και τά’καναν λυγμούς και μες στο στήθος πόνο.
Αφαίρεσαν από τη δέηση τα νοήματα, από τις παρακλήσεις εξάλειψαν τα μέτρα, τα δοξαστικά απογύμνωσαν από τις γήινες συλλαβές και πυρπόλησαν το νου, καθώς προσπαθούσε να μιλήσει στο Αιώνιο.
Παίρνει το φέγγος των καντηλιών τους ψαλμούς, με συγχορδίες τους ντύνει της σιωπής, με την ευλάβεια τους περιλούζει του ασήμαντου και άρρητους στο Δημιουργό τους απευθύνει.
Δεν έχουν πια ήχο οι ικεσίες και τροπάρια έγιναν οι απουσίες των εγκοσμίων. Μόνη προσκύνηση η άφατη αγάπη. Ξεχείλισε η απώλεια.
Μα μια ψυχή δεν πρόλαβε να την συγκρατήσει.
Δάκρυ την έκανε βουβό και στο πάτωμα την άφησε να κυλήσει της εκκλησίας.
Κι εκείνο αφιερωμένο στης ανθρωπότητας τα πάθη, αλύτρωτο και ηφαιστειακό, τρύπησε τη γη και τα χθόνια. Κραυγή έγινε προς τους νεκρούς και προς τον Κύριο θρήνος.
Τα χρόνια έσβησαν τα λόγια από τις προσευχές.
Και λέξεις δεν υπάρχουν να εξαγνίσουν την αγάπη
Παπάνης Ευστράτιος
