Καμία φορά φοβάμαι πως θα χυμήξει το σκοτάδι της θάλασσας να κυριέψει την πόλη, να βάψει με μαύρο τις ζωές μας, προτού το φως προλάβει να χρωματίσει το κύμα, πριν οι έσχατες αντιστάσεις μας μπορέσουν να αναχαιτίσουν την οδύνη, πριν το φιλί σου υποσχεθεί ένα νέο ξημέρωμα.

Παιδιά του θνητού είναι οι θεοί και του εφήμερου ανάγκη. Αθάνατοι οι άνθρωποι μέσα από αυτούς. Όσοι μπορούν να τους δουν και να τους αναστήσουν

Κάποια καλοκαιρινά απογεύματα ξεχνά δήθεν ο Θεός δύο ρωγμές ανάμεσα στους κόσμους Του, να γυρέψουν οι ψυχές όσα παράτησαν άυλα εδώ: μια μελωδία, λίγη αγάπη, ενός δειλινού το ανατρίχιασμα και κάποιου έρωτα τη σιγασμένη ανάμνηση. Κι αν η ψυχή σας είναι μαθημένη στα οράματα, πύλες ανοίγουν των ακτίνων και του χρόνου οι χαραμάδες, και οι λογισμοί μόνο για εκείνη τη στιγμή γίνονται αθάνατοι.

Ούτε η λύτρωση, που σαν αγιασμό την ραίνει στις πληγές των ανθρώπων και των τοπίων. Όταν κουράζεται ο Θεός έναν έναν να συγχωρεί, με ύδωρ εξαγνίζει όλων τα μυστικά, τις ήττες και τα κρίματα. Εξομολόγηση είναι η βροχή και κλάμα. Κάποτε σιγανό και άλλοτε αδιάλλακτο και κατακλυσμιαίο.

Η ζωή μόνο τότε αποκαλύπτει τους σκοπούς της, όταν η ίδια έχει πια περάσει. Κι αν ο νους του ανθρώπου δεν καταλαβαίνει τα σημάδια της, όσο τα ζει, είναι γιατί εκείνα δεν υπάρχουν. Μια μαγεία περιβάλλει εκ των υστέρων το παρελθόν και άλλες στιγμές τις κάνει οιωνούς και άλλες τις πετά στη λήθη. Σαν τη μάχη, που αν κερδηθεί, εξυψώνει σε ήρωα τον αρχηγό της, μα, αν χαθεί τον αποδιώχνει στην αισχύνη και στην περιφρόνηση.